Przez średniowiecznych historyków porównywany do Karola Wielkiego i króla Artura, w późniejszej historiografii oceniany był wyłącznie przez pryzmat wypraw krzyżowych. Demonizowany przez wrogów, na czele z Filipem II, i sprowadzony do roli awanturnika przez protestanckich historyków, najbardziej obiektywnych opinii doczekał się ze strony muzułmanów.
John Gillingham, skupiając się przede wszystkim na politycznych dokonaniach władcy, prezentuje znacznie szersze spojrzenie na postać króla-krzyżowca, pokazując nie tylko stereotypowe przedstawienie Ryszarda jako króla rycerza. W książce angielskiego badacza widzimy więc także dobrze wykształconego władcę i zręcznego dyplomatę, który potrafi zadbać o finansowy aspekt trzeciej krucjaty.
„Ryszard I, wyjątkowy na tle innych królów Anglii, odgrywał główną rolę w wielkich wydarzeniach historycznych – w walce o władzę nad Bliskim Wschodem, rozgrywającej się wówczas między wyznawcami dwóch religii, islamu i chrześcijaństwa. Inni angielscy władcy, nawet ci najbardziej ambitni, sprytni, zdolni i żądni władzy, swoje panowanie i kampanie wojenne ograniczali do północno-zachodniego zakątka Europy. Żaden inny król nie podjął wyzwania nawet częściowo porównywalnego z zadaniem poprowadzenia floty i armii na wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego. Żaden inny nie stawił też czoła równie groźnemu przeciwnikowi jak wielki Saladyn […]. Ci, którzy uczestniczyli w oblężeniu Akki, wierzyli, że są świadkami wielkiego wydarzenia historycznego, porównywalnego do oblężenia Troi […]. To właśnie wtedy, opisując pierwsze spojrzenie Ryszarda na obleganą Akkę i pobliskie wzgórza, Ambroży, minstrel i historyk trzeciej krucjaty, po raz pierwszy nadał królowi słynny przydomek: Lwie Serce”.
