Druga powieść z cyklu "dylogii warszawskiej", publikowana najpierw w odcinkach na łamach "Gazety Polskiej", a następnie wydana w formie książkowej w 1935 roku. Powieść składa się z serii epizodów, przedstawiających kolejne, tragiczne losy trzech dziewcząt z Nowolipek: Kwiryny, Bronki i Amelki.
Jest początek lat dwudziestych. Kwiryna jest żoną Romana, kupuje kamienicę, jednak zapisuje dom wyłącznie na siebie, bojąc się rozrzutności męża. Jej zazdrość doprowadza do rozpadu małżeństwa i śmierci męża. Pani Raczyńskiej, matce Amelki, udało się wydać córkę za bogatego aptekarza z Leszna, jednak Amelia – chora na pogłębiającą się anemię – zdradza męża, wdając się najpierw w romans z Andrzejem, następie z prowizorem Janem Cichockim. Wyznaje mężowi prawdę, a następnie truje go weronalem. Bronka pracuje jako sekretarka w Towarzystwie Dobroczynności, jednak panie działające w Towarzystwie skarżą się, że ładna sekretarka "bałamuci" im mężów. Porzuca więc pracę i wdaje się w liczne romanse. Ginie wpadając pod jadący samochód.
